Do grona „niezwykłych” bez wątpienia należy zaliczyć również legendarną grupę brytyjskich komików, występującą przez całe dziesięciolecia pod nazwą Monty Python. W jej skład wchodzili: Graham Chapman, John Cleese, Terry Gilliam, Eric Idle, Terry Jones i Michael Palin.

Członkowie grupy poznali się bardzo wcześnie, bo jeszcze w czasach studenckich. Każdy z nich zajmował się już wtedy działalnością satyryczną, prowadząc lub występując w różnego rodzaju programach komediowych. Panowie szybko zorientowali się, że łączy ich wspólny i dość specyficzny rodzaj poczucia humoru. Postanowili więc połączyć siły. W ten właśnie sposób powstał program, który do tej pory, przez wielu zaliczany jest do ścisłej czołówki w dziedzinie humoru – Latający cyrk Monty Pythona.

Oryginalność komików sprawiła, że prowadzony przez nich serial telewizyjny bardzo szybko zyskał olbrzymią popularność, nie tylko na Wyspach Brytyjskich, ale i w całej Europie. Społeczeństwo lat 60-tych było bowiem przyzwyczajone do tradycyjnych i przez to konwencjonalnych form komizmu. Twórcy Latającego cyrku postanowili wyraźnie odciąć się od tej konwencji na rzecz nowego nośnika humoru – absurdu, na który ówczesna opinia publiczna po prostu nie była przygotowana.

Komicy, umiejętnie posługując się abstrakcją, groteską, parodią i paradoksem, sprawili, że słowo „humor” nabrało zupełnie nowego znaczenia, tworząc jednocześnie absolutnie nową jakość w dziedzinie światowej satyry. Ich skecze absurdalne były jednak tylko pozornie. Pod grubą maską abstrakcji, komicy skutecznie przemycali treści dotyczące aktualnych wydarzeń społecznych i politycznych z życia Brytyjczyków, kierując ostrze satyry właśnie w swoich rodaków.

Latający cyrk nie był jednak jedynym nośnikiem ich specyficznego poczucia humoru. Członkowie grupy byli również twórcami pełnometrażowych filmów, które do dziś uchodzą za kultowe. Warto w tym miejscu wymienić chociażby takie tytuły jak: „Monty Pyhon i Święty Graal”, „Żywot Briana”, czy „Sens życia według Monty Pythona”.

Grupa zakończyła swoją oficjalną działalność po śmierci Grahama Chapmana w 1989r. Od tego czasu pozostali członkowie spotykali się sporadycznie, rzadko dając publiczne występy. Pytani o reaktywację grupy do dziś odpowiadają z właściwym sobie poczuciem humoru: „Oczywiście! Natychmiast po zmartwychwstaniu Chapmana!”.